ΚΕΦΑΛΙΚΟΣ ΦΟΡΟΣ

      Πρόκειται για ατιμωτικό κεφαλικό φόρο, ο οποίος επιβλήθηκε από τους πρώτους χρόνους του Ισλαμισμού. Ήταν η αποζημίωση για την παραχώρηση του δικαιώματος να ζει κανείς και να λατρεύει τον θεό του. Κάθε χριστιανός από το δωδέκατο έτος της ηλικίας του και μέχρι τον θάνατό του όφειλε να εξαγοράζει κάθε χρόνο την άδεια αυτή. Πλήρωνε τον φόρο και παραλάμβανε από τον εισπράκτορα την προσωπική του απόδειξη, η οποία λεγότανε χαράτσι. Η απόδειξη ήταν χάρτινη και είχε κάθε χρόνο διαφορετικό χρώμα, έφερε δε το εξής κείμενο:

ο φέρων το παρόν έχει την άδειαν να φέρη επί έν έτος την κεφαλήν επί των ώμων του

                                                                                                   (Βικιπαίδεια)

«Ιστορία των Αθηναίων»,  Τόμος Β,  1890

Από τον Δημήτριο Καμπούρογλου    

   

 

ΦΟΡΟΙ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑ

    Κύριος φόρος ήταν ο κεφαλικός φόρος, το ονομαστό «χαράτσι», που πλήρωναν όλοι οι άνδρες από 15 χρονών και πάνω... Ήταν υπόχρεοι όλοι οι κάτοικοι από δεκαπέντε ετών και άνω να πληρώνουν το χαράτσι. Όταν ο πατέρας κάποιου ραγιά ήθελε να ξεγελάσει τους φοροεισπράκτορες, εκείνοι μετρούσαν το κεφάλι του παιδιού με ένα σχοινί, που τους χρησίμευε σαν οργιά, καθώς είχαν την δυνατότητα να το κοντύνουν και να το μακρύνουν καθώς εκείνοι ήθελαν. Ο ραγιάς είχε πάντοτε άδικο... Η λέξη παραμένει ακόμη στην καθημερινή μας ομιλία σαν οικονομική καταδυνάστευση ή ληστεία όταν γίνεται από το κράτος ή από τους φορείς... 

   Το χαράτσι ήταν δηλαδή ένας ατιμωτικός φόρος, ήταν η αποζημίωση για την παραχώρηση του δικαιώματος να ζει κάποιος και να λατρεύει τον Θεό του. Κάθε χριστιανός – από το δωδέκατο έτος της ηλικίας του και μέχρι τον θάνατό του – όφειλε να εξαγοράζει κάθε χρόνο την άδεια αυτή.
   Ακόμη ο ραγιάς επί Τουρκοκρατίας υποχρεωνόταν να πληρώσει ένα υπερβολικό φόρο που σχετιζόταν με το μήκος των μαλλιών του, όσο  δηλαδή μακρύτερα τα μαλλιά, τόσο ψηλότερος ήταν ο φόρος. Έτσι συχνά, οι μακρυμάλληδες έπαιρναν τα βουνά για να γλιτώσουν το μαλλί και να μην πληρώνουν «τα μαλλιά της κεφαλής τους».
    Για να συντηρηθούν οι κρατικές εγκαταστάσεις και οι δαπάνες των ανακτόρων του Σουλτάνου, ο Ελληνικός λαός πλήρωνε ειδικό φόρο το ονομαστό «σουφράτ», εξ’ ου παραμένει μέχρι και σήμερα στην καθομιλουμένη «τα σούφρωσες», δηλαδή τα έκλεψες, τα καταχράστηκες, τα τσέπωσες. Επίσης το αυτό σύμβαινε και για την συντήρηση του Σουλτανικού ιππικού, με τον φόρο «αβέ ακεσσί».

ΕΠΕΤΕΙΟΣ 28ΗΣ ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940-ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΤΟΥ "ΟΧΙ"

ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΚΗΡΥΞΗΣ ΕΛΛΗΝΟΪΤΑΛΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

Η ΗΡΩΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΑΙ ΟΙ ΘΥΣΙΕΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ ΣΑΝ ΜΗΝΥΜΑ ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΑΠΟΠΕΙΡΕΣ ΥΠΟΔΟΥΛΩΣΗΣ ΜΑΣ

ΜΑΘΗΤΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ

ΟΜΑΔΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ ΣΤΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΤΟΥ ΜΑΘΗΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

ΡΑΦΑΗΛ, Η ΣΧΟΛΗ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ

11 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2017-ΠΑΡΕΛΑΣΗ Χ. ΜΟΥΚΑ

ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ ΚΑΙ ΜΑΘΗΤΡΙΕΣ ΠΟΥ ΠΑΡΕΛΑΣΑΝ

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΟΥΡΚΙΚΟ ΖΥΓΟ ΣΤΙΣ 11/10/1912

 

ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΚΟΖΑΝΗΣ

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Απελευθέρωση της Κοζάνης, 11η Οκτωβρίου 1912

…Μετά τη μάχη του Σαρανταπόρου, στις 9 Οκτωβρίου 1912, το τουρκικό επιτελείο στην Κοζάνη συνεδρίασε και αποφάσισε να εγκαταλείψει την πόλη…Στο μεταξύ οι Κοζανίτες έτρεξαν στους τούρκικους στρατώνες κι άρπαξαν όπλα, πυρομαχικά, τρόφιμα, φάρμακα κι ό,τι άλλο υπήρχε μέσα σʼαυτές. Από όλες τις γειτονιές κατέβηκαν οπλισμένοι κάτοικοι στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου στο κέντρο της πόλης. Κάποιοι τοποθέτησαν στο καμπαναριό τη γαλανόλευκη και το σταυρό της ορθοδοξίας...

                 Η δουλεία των 459 ετών είχε υποχωρήσει .

   

Ο πίνακας ζωγραφικής του Ιωάννη Δραγώγια παρουσιάζει την απελευθέρωση της Κοζάνης από τον τουρκικό ζυγό την 11η Οκτωβρίου 1912

  Οι μέχρι εκείνη τη στιγμή υπόδουλοι Κοζανίτες με τα όπλα που κατείχαν, τρελοί από χαρά και αγαλλίαση τράνταζαν την ατμόσφαιρα από τους πυροβολισμούς τους. Ο στρατός, το υπερήφανο ιππικό, διέκοψε προς στιγμή την πορεία του, νομίζοντας ότι πρόκειται για μάχη που διεξάγονταν μέσα στην πόλη, μεταξύ πληθυσμού και εχθρού...

  Ενώ οι καμπάνες ηχούσαν χαρμόσυνα, ο λαός δεν άργησε να βρεθεί στην έξοδο της πόλης με τα βλέμματα προσηλωμένα στο μέρος απ΄όπου θα έφταναν οι ελευθερωτές. Μόλις οι Κοζανίτες αντίκρισαν τους στρατιώτες καβαλάρηδες ξέσπασαν σε ζητωκραυγές και σε παρατεταμένα χειροκροτήματα.

  Το φέσι, το αιώνιο σήμα της σκλαβιάς ξεσχίστηκε από το ενθουσιασμένο πλήθος και πετάχτηκε στο δρόμο για να ποδοπατηθεί από τα άλογα του ένδοξου Ελληνικού ιππικού. Λουλούδια βρεγμένα με δάκρυα πετάχτηκαν στους νικητές. Όλες αυτές οι σκηνές εξελίχτηκαν στις 11 Οκτωβρίου 1912, 5 η ώρα το απόγευμα κατά μήκος της οδού από τον σημερινό κόμβο Θεσσαλονίκης – Αθηνών μέχρι την είσοδο της πόλης σημερινό κτίριο τεχνικού Ο.Τ.Ε., που από τότε ονομάστηκε οδός 11ης ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ.

(ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ : Απελευθέρωση της Κοζάνης : 11η Οκτωβριου 1912

Λένα Πλόσκα πρώτη δημοσίευση: 11 Οκτωβρίου 2013)

ΝΙΑΗΜΕΡΟΣ ΣΤΗΝ ΚΟΖΑΝΗ