ΦΟΡΟΙ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑ

    Κύριος φόρος ήταν ο κεφαλικός φόρος, το ονομαστό «χαράτσι», που πλήρωναν όλοι οι άνδρες από 15 χρονών και πάνω... Ήταν υπόχρεοι όλοι οι κάτοικοι από δεκαπέντε ετών και άνω να πληρώνουν το χαράτσι. Όταν ο πατέρας κάποιου ραγιά ήθελε να ξεγελάσει τους φοροεισπράκτορες, εκείνοι μετρούσαν το κεφάλι του παιδιού με ένα σχοινί, που τους χρησίμευε σαν οργιά, καθώς είχαν την δυνατότητα να το κοντύνουν και να το μακρύνουν καθώς εκείνοι ήθελαν. Ο ραγιάς είχε πάντοτε άδικο... Η λέξη παραμένει ακόμη στην καθημερινή μας ομιλία σαν οικονομική καταδυνάστευση ή ληστεία όταν γίνεται από το κράτος ή από τους φορείς... 

   Το χαράτσι ήταν δηλαδή ένας ατιμωτικός φόρος, ήταν η αποζημίωση για την παραχώρηση του δικαιώματος να ζει κάποιος και να λατρεύει τον Θεό του. Κάθε χριστιανός – από το δωδέκατο έτος της ηλικίας του και μέχρι τον θάνατό του – όφειλε να εξαγοράζει κάθε χρόνο την άδεια αυτή.
   Ακόμη ο ραγιάς επί Τουρκοκρατίας υποχρεωνόταν να πληρώσει ένα υπερβολικό φόρο που σχετιζόταν με το μήκος των μαλλιών του, όσο  δηλαδή μακρύτερα τα μαλλιά, τόσο ψηλότερος ήταν ο φόρος. Έτσι συχνά, οι μακρυμάλληδες έπαιρναν τα βουνά για να γλιτώσουν το μαλλί και να μην πληρώνουν «τα μαλλιά της κεφαλής τους».
    Για να συντηρηθούν οι κρατικές εγκαταστάσεις και οι δαπάνες των ανακτόρων του Σουλτάνου, ο Ελληνικός λαός πλήρωνε ειδικό φόρο το ονομαστό «σουφράτ», εξ’ ου παραμένει μέχρι και σήμερα στην καθομιλουμένη «τα σούφρωσες», δηλαδή τα έκλεψες, τα καταχράστηκες, τα τσέπωσες. Επίσης το αυτό σύμβαινε και για την συντήρηση του Σουλτανικού ιππικού, με τον φόρο «αβέ ακεσσί».


     Ο πιο απάνθρωπος στην πανανθρώπινη ιστορία ήταν ασφαλώς το «ντεβισσιρμέ» δηλαδή (παιδομάζωμα), με το οποίο οι Τούρκοι στρατολογούσαν τα παιδιά των ραγιάδων. Το παιδομάζωμα γινόταν ανάμεσα σε αγόρια Ελλήνων τα οποία τα ονόμαζαν  «ατζέμ ογλάν». Αυτή η στρατολογία ξεκίνησε στην αρχή με συχνότητα κάθε πέντε (5) χρόνια, για να φθάσει να γίνεται κάθε χρόνο (πληροφορίες από το βιβλίο του Α. Βακαλόπουλου, «Νέα Ελληνική Ιστορία»)...
    Άλλοι φόροι επίσης ήταν το «πεταμάλ», σύμφωνα με τον οποίο, αν κάποιο πρόσωπο πέθαινε χωρίς απογόνους, η περιουσία του θα πήγαινε στον Τούρκο τοπικό διοικητή – βοεβόδα. Άλλος φόρος ήτανε το «ταπί», σύμφωνα με τον οποίο, πληρωνόταν φόρος από την οικογένεια όποιου πέθαινε και δεν άφηνε αρσενικό απόγονο. Σήμερα μας έχει μείνει η παροιμιώδεις έκφραση «Μας άφησε ταπί και ψύχραιμους», ή «έμεινα ταπί». Ένας άλλος φόρος ήταν το «αλατιάτικο», που ήταν το δικαίωμα πάνω στην παραγωγή του αλατιού.
  ...Το «πανιάτικο», ήταν ο φόρος για τα καραβόπανα των πλοίων του Τουρκικού στόλου. Πάλι η παροιμιώδης φράση έχει μείνει και αυτή «Έμεινα πανί με πανί».
   Δικαίωμα φορολόγησης είχε η Τουρκική εξουσία για την σφαγή των ζώων τα ονομαστά «σφαχτικά», ακόμη επικρατεί σήμερα η έκφραση όταν πληρώνει κάποιος υπερβολικά για κάποιο αντικείμενο «Μ’ έσφαξε στην τιμή».
...  Επίσης μεγάλο φόρο πλήρωναν οι Έλληνες μυλωνάδες, και οι κατέχοντες ελαιοτριβεία, ο φόρος αυτός λεγόταν «αξάι, ή ξάι ή ξάγι», ο οποίος επικρατεί μέχρι και σήμερα και ήταν το δέκα επί τοις εκατό του  λαδιού, σημειωτέον ότι πέρα από το δικαίωμα που είχαν οι ελαιοτριβείς και οι μυλωνάδες από τους πελάτες τους έπρεπε να κρατούν και τον φόρο του Τούρκου, ιδιοκτήτη ή υπέρ του Τουρκικού κράτους. Στους μύλους πολλές φορές οι αγάδες έπαιρναν την χελιδόνα (εξάρτημα του μύλου που χωρίς αυτό δεν μπορούσε να λειτουργήσει ο μύλος) και το έδιναν στους μυλωνάδες όταν αυτοί ήθελαν και μπορούσαν να παρακολουθήσουν την άλεση των σιτηρών. 
 ...Ενώ το «γεώμορο» ή «γέμπορο» ήταν η αποκοπή όπου ήταν το πιο διεφθαρμένο σύστημα με το οποίο οι γαιοκτήμονες εκμεταλλεύονταν τον υπόδουλο λαό.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
H ΦΟΡΟΛΟΓΙΑ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑ Τουτούνης Ηλίας